Gemeente des Heren,

Visserslatijn. We weten wel wat dat is. Het sterke verhaal van een visser, die opschept over zijn vangst. Ik heb zo'n grote karper gevangen. En met elke herhaling van deze mededeling wordt de afstand tussen de handen groter, neemt de vis in lengte en gewicht toe.

Zo'n sterk verhaal geloven we natuurlijk niet. Zo'n visser kan wel indruk op ons willen maken, naar onze bewondering solliciteren, maar daar trapt een nuchter mens niet in.

Meestal terecht. Het klinkt te mooi om waar te zijn. Maar soms is een sterk verhaal toch wel waar. Dan laat de visser een foto zien met de vangst op zijn armen. En val je bijna om van verbazing. Wat een kolossale vis, zeg. Deze keer overdreef hij niet.

Een sterk verhaal. En toch waar. Vissers op het meer van Galilea vertelden ook eens een sterk verhaal. Haast niet te geloven. Niet over de grootste vis die ze ooit in hun netten hadden. Maar over heel wat anders. Iemand anders.

Simon en Andreas, niet alleen collega's maar ook broers, staan tot hun middel in het water. Ze werpen het net uit met de bedoeling die een eindje langs de kust achter zich aan te trekken en daarna te kijken wat er allemaal in gezwommen is.

En dan staat er onverwachts ene Jezus op de oever, die, vanwege de afstand mogelijk met enige stemverheffing, tegen ze zegt: ‘Kom, volg mij! Ik zal van jullie vissers van mensen maken.’

Je bent bezig met je werk om de kost te verdienen. Er komt een voorbijganger langs. Die zegt: leg die snijbrander neer. Doe je laptop dicht. Direct. En kom met mij mee. Ik zorg dat je lekenprediker wordt, of zendeling. Een sterk verhaal. Wie maakt dat nou mee? Wie komt zo iemand nou tegen op zijn werk? Helemaal niet in deze tijd, waarin het geloof volgens de massa hoogstens iets is voor achter de voordeur. Maar ook in de tijd van deze vissers was het allemaal heel onwaarschijnlijk.

Maar het allersterkste komt nog. De broers lachen deze voorbijganger niet uit. Ze roepen niet terug: laat je nakijken. Je lijdt aan godsdienstwaanzin. Nee, ze doen het nog ook. Meteen laten ze hun netten achter en volgen ze Hem. Dat houd je toch niet voor mogelijk!

En even verderop op het strand gebeurt bijna hetzelfde. Jacobus en Johannes, ook collega's en broers, zijn op een vissersscheepje bezig hun netten te herstellen. Ze schoonmaken, repareren, en zo neerleggen, dat ze soepel vanuit de boot in het water kunnen worden gedropt. En direct roept die voorbijganger ook hen. En ook zij laten hun vader Zebedeüs in het schip achter met de dagloners, los personeel van het familiebedrijfje, en ze volgen die wonderlijke man.

Een sterk verhaal. Daarom hebben we de neiging er wat op af te dingen. Ze weten toch dat het Jezus is die daar aan de oever van het meer staat te roepen? En ze kennen zijn geheim toch al? Volgens het evangelie van Johannes hebben ze toch al kennis met Hem gemaakt? Via Johannes de Doper? Die had hem toch al aangewezen als het Lam van God? Waarna ze elkaar toch vertelden: we hebben de Messias, de Chris-tus, de gezalfde gevonden?

En al laten ze hier hun werk even voor wat het is, volgens de bijbel zijn ze toch later nog vaak op hun vissersscheepjes te vinden?

Het zal waar wezen. Toch blijft het een sterk verhaal met een enorm verrassingseffect. Markus heeft het in ieder geval wel zo bedoeld.

Jezus deed heel wat wonderen. Hij genas zieken, bevrijdde bezetenen van de duivel, wekte zelfs doden op. Maar vlak dit wonder ook niet uit. Het wonder, dat zijn boodschap zó sterk is, dat Hij, maar nu in een andere betekenis, met zó'n sterk verhaal komt, dat mensen door de kracht ervan alles achter zich laten en helemaal opnieuw beginnen. Ze tot een ingrijpende bekering komen. Naar een heel ander bestaan overstap-pen. Achter Hem aan.

Wat moet er een geestelijke macht achter zijn woorden hebben gezeten.

En nu is de vraag aan ons: kennen we hier iets van in ons eigen leven? Heeft de Here Jezus met zijn boodschap ook zo'n vreemde, sterke geestelijke invloed op ons? Zó, dat het ons leven verandert, bekeert?

Het was een programma op de televisie. God verandert mensen. Mensen vertelden daarin hun ingrijpende, soms spectaculaire bekeringsgeschiedenis. Niet iedereen was ervan gecharmeerd. Sterke verhalen, zo hoorde je nog al eens als reactie. Vreemd. Ik maak zoiets nooit mee. Niet in mijn directe omgeving. Niet bij mij zelf. Geestelijk visserslatijn.

Het gebeurt inderdaad lang niet bij iedereen op zo'n bijzondere manier. Maar het gebeurt soms wel. Net zoals het soms echt wel gebeurt, dat iemand geen gewoon visje vangt, maar een kolossale knaap. En het is toch echt het kenmerk van de boodschap van Jezus, dat ze mensen verandert. Hoe dan ook. Op spectaculaire of op stille, verborgen wijze. Abrupt of via een geleidelijk proces. Ik hoop, dat dat toch ook onze ervaring mag zijn.

Maar hoe komt dat dan? Wat is het geheim van Jezus en zijn boodschap? Waarom is het zó'n sterk verhaal, dat het op zijn beurt voor sterke verhalen onder ons mensen kan zorgen? Wel, het is niet de zoveelste levensfilosofie. De zoveelste psychologische of sociologische of wat voor logische leer. Niet het zoveelste politieke programma. Want dat is allemaal van mensen. Maar het is het goede nieuws van God. Nadat Johannes gevangen was genomen, ging Jezus naar Galilea, waar hij Gods goede nieuws verkondigde. Gods evangelie, staat er letterlijk in het Grieks. Kijk, dat is het geheim van Jezus en zijn woorden. Hij en zijn woorden komen van Gòd. Ze komen dus met goddelijke overtuigingskracht en overmacht. Was het iets van mensen geweest, de vissers zouden wat gelachen hebben en door zijn gegaan met waar ze mee bezig waren. Maar in Jezus en zijn Woord kwam God naar hen toe. Greep God hen bij wijze van spreken in hun nekvel. En dan ga je mee. Meteen. Dan merk je dat de Here de baas is in je hart. Dat het evangelie van God zo'n sterk verhaal is, dat je met heel je leven er wel gehoor aan moet geven.

Met name omdat Jezus ook niet een soort tijdloze waarheid op aarde kwam brengen. Maar Gods goede nieuws over de tijd. Dit was wat hij zei: De tijd is aangebroken, het koninkrijk van God is nabij. De tijd is vervuld. De maat van de tijd is vol. De tijd tikt niet maar eindeloos door. Nergens naar toe. Zonder zin en doel. Alleen maar geleid door het stomme toeval of het blinde lot. De tijd is niet leeg en ijdel. Maar God heeft de geschiedenis van de wereld met Jezus een nieuwe boost gegeven, een stoot, een por, een stroomversnelling. Ergens naar toe. Naar zijn Koninkrijk van vrede, gerechtigheid en geluk. De tijd is zwanger geworden, is in blijde verwachting van dat Koninkrijk. Dat komt snel op ons af. Daarom wemelt het in het evangelie van Markus ook van woorden als: meteen, direct, terstond. Dat maakt het allemaal zo spannend, geeft er lading en gewicht aan. De tijd is aangebroken, het koninkrijk van God is nabij. Er zit een oersterke kracht in de tijd, die alles voortstuwt naar de vervulling in Gods Koninkrijk.

En die kracht zorgt er ook voor dat mensen alles achter laten, hun werk, hun familie, en zich richten op dat Rijk van God. Die kracht zorgt ervoor, dat de oproep: kom tot inkeer en hecht geloof aan het goede nieuws, effect heeft. Dat er ook nu sterke verhalen zijn van mensen die hun leven over een andere boeg gooien en de steven wenden naar Gods Koninkrijk. Kunt u, kan jij zo'n sterk verhaal vertellen?

Kom tot inkeer. Wat is dat? Inkeer? Of bekering? Letterlijk in het Grieks een omslag in je denken. Niet meer denken vanuit het soms zwaar belaste verleden en het soms zo veeleisende heden, maar vanuit de beloofde toekomst. Niet meer, zo vaak angstvallig, denken vanuit wat je hebt, maar hoopvol denken vanuit wat je binnenkort gaat krijgen. Je daarom niet meer door mensen laten leiden, maar door de Here en wat Hij zegt, vooral toezegt. Het is: je tijd, gaven, bezit, durven investeren, niet in aandelen van de b.v. "ik" maar in een aandeel in Gods Koninkrijk. Kom tot inkeer en hecht geloof aan dit goede nieuws. Zalig wie dat mag doen. Die kan sterke verhalen vertellen over waar Gods Woord toe in staat is, wat dat Woord allemaal kan veranderen in ons denken en doen.

Kan dat ook met mij gebeuren? Vraagt u misschien. Zeker. Het moet zelfs met u gebeuren wilt u burger van het nabije Koninkrijk van God worden. Maar als het aan de Here ligt, gebeurt het ook. Want op wie stapt Jezus af? En wil Hij gebruiken? Geen machtige heren in Jeruzalem. Geen knappe schriftgeleerden, theologen, verbonden aan de hoofdstedelijke tempel. Maar eenvoudige vissers. Ongeletterde mannen. Uit Galilea, de landstreek, die er volgens de Judeeërs maar wat bij hing. Waarom zij? Dat is nu de vrijheid van Gods verkiezing. De vrijheid, waarmee Hij nogal eens hen passeert die volgens velen en zichzelf niet gepasseerd kunnen worden om te gaan naar eenvoudige mensen, die niemand een rol zou geven, geen rol in deze wereld en helemaal geen in de godsdienst. Maar Jezus loopt naar hen toe.

En zo ook naar jou. Hij komt naar jou in deze preek. Hij komt naar jou via de ouderling op huisbezoek. Jezus die langs het water liep en Simon en Andreas riep, om zomaar zonder praten hun netten te verlaten, - Hij komt misschien vandaag voorbij en roept ook ons, roept u en mij, om alles op te geven en trouw Hem na te leven.

Wat die dominee, ouderling of wie ook zegt, dat wordt dan zo'n sterk verhaal dat we tot inkeer komen en aan het goede nieuws geloof hechten.

Die sterke kracht in de woorden van de Here Jezus horen we ook in wat Hij tegen de vissers zegt. Kom, volg mij! 't Staat kort en krachtig in het Grieks: hierheen, achter Mij. Haast een militair bevel. Als je gaat geloven hoor je dat voor het eerst, maar ook wanneer je al gelooft kan je dat nog wel eens horen. Als een onweerstaanbare oproep om in een concrete situatie de wil van Jezus te doen. En die wil kan ook best zijn dat wij vissers van mensen worden. De onweerstaanbare oproep om predikant te worden, zoals ik die in mijn jeugd hoorde, en de Here geve veel roepingen tot dat ambt. De onweerstaanbare oproep om ouderling of diaken te worden. Dan wordt het verzoek van kerkenraad en gemeente het sterke, onweerstaanbare bevel van Jezus: Kom, volg mij! Ik zal van jullie vissers van mensen maken. Je gaat mensen vangen voor mijn Koninkrijk.

Dat is ook zo'n sterk verhaal, dat Jezus het al direct over zulk werk heeft. Volgen is dienen, én is anderen werven. Zeker, ze moeten bij Jezus nog een poosje in de leer. Drie jaar. Maar Hij zendt ze toch ook al gauw twee aan twee uit om het evangelie te verkondigen, en dan zijn ze nog lang niet uitgeleerd. Dus: zodra we wat van Jezus ontvangen, moeten we het doorgeven. Zodra we geloven moeten we anderen tot geloven opwekken. Zodra we zelf in Gods net spartelen, moeten we anderen gaan vangen. Moeten? We doen het gewoon, kunnen niet anders. Omdat wij het niet maken, maar Jezus van ons vissers van mensen maakt. Zo'n geestelijke macht heeft Hij dan over ons. Zo totaal kan Hij dan over ons beschikken.

Visserslatijn. Een sterk verhaal. Maar wel waar. De werkelijkheid voor ieder die in het ambt komt te staan. Ook voor de zuster, die vanmorgen wordt herbevestigd. De werkelijkheid voor ieder, die in een activiteit van de christelijke gemeente, jeugdwerk, evangelisatiewerk, noem maar op, is ingeschakeld. De werkelijkheid voor ieder, die zich geroepen voelt om de Here Jezus te volgen.

Elk in de eigen situatie van het leven. Het is niet zo duidelijk hoe de discipelen hun middel van bestaan als vangers van vissen en hun vangen van mensen achter Jezus aan hebben gecombineerd. In onze geschiedenis laten ze alles achter, maar verder in het evangelie bezitten ze hun boten nog en varen ze soms ook nog uit.

Zo heeft ook het vangen van mensen nu niet bij iedereen hetzelfde gevolg. Bij een dominee wordt het meestal een dagtaak. Een ouderling en diaken doet het naast andere bezigheden.

Trouwens, ook gemeenteleden die niet een ambt dragen of iets specifieks voor de kerk doen, horen diezelfde oproep. De oproep om in het leven en werken van elke dag niet alleen maar aan je zelf te denken, je salaris, je vakanties, je hobby's, maar ook aan medemensen, aan hun heil. De oproep om te zorgen dat mensen gevangen worden in het net van het evangelie, gevangen worden voor Jezus en zijn genade en liefde. Vissers van vissen worden vissers van mensen. Hun taak vermenselijkt zich, is voortaan op mensen en hun heil gericht. Wel, als we Jezus volgen, zal Hij het maken, dat zo ook ons doen en laten zich vermenselijkt. Hebben we wel eens een hengeltje uitgegooid naar onze collega, sportvriend, buur? Hebben we wel eens iemand aan de haak geslagen voor Jezus? We krijgen allemaal dezelfde oproep. Dominee, ouderling, diaken, gewoon gemeentelid. Hierheen. Achter mij, zegt Jezus. Kies voor mij. Lever je aan mij uit. Laat de gang van zaken in je leven verder door mij bepalen. Luister naar mij. Leer van mij. Volg mij na. Wees mijn leerling, volgeling, discipel. En maak anderen tot mijn volgelingen.

En dan krijgen wij soms ook ineens het ingrijpende gevoel dat we voor een beslissend moment staan. Aan Jezus' oproep gehoor geven of niet.

Ja, dan kan zijn oproep zó dringend op ons af komen, zijn evangelie zó'n sterk verhaal bij ons worden, dat wij ook meteen voor hem kiezen. We alles laten liggen en Hem volgen.

Zeker, we zitten met alle vezels van ons bestaan aan andere dingen vast. Aan ons gezin, familie, onze werkkring. Zoals ook deze vissers op het meer van Galilea hun gezinnen hadden, en hun vaste patroon van leven en werken. We zitten dan niet verstrikt in het net van Jezus maar in dat van ons beroep, ons bedrijf, onze familie, onze sociale bezigheden, onze sport. En dat net sleept ons wel eens heen waar we niet willen. Naar een manier van leven die vol is met van alles en nog wat, maar die niet echt vervult en bevredigt. Ook onze levenstijd is dan niet vervuld, vol van inhoud, betekenis, waarde, maar leeg.

En dan kon het wel eens wonderlijk bevrijdend wezen, als we daar met een sterk verhaal, met Gods goede nieuws, uit worden geroepen. Eerst misschien beangstigend, want wat laat je allemaal niet los, wat geef je allemaal niet op, en wat kan je niet allemaal aan weerstand tegenkomen op de weg achter Jezus aan? Maar dan ook bevrijdend, want je weet, dat je dan op de goede weg zit, de weg die niet dood loopt maar naar Gods Koninkrijk leidt van eeuwige vrede, gerechtigheid, geluk.

De tijd is aangebroken, het Koninkrijk van God is nabij: kom tot inkeer en hecht geloof aan dit goede nieuws. Het is echt een sterk verhaal. Amen.