Ezechiël 3 : 1 - 11

1. Hij zeide tot mij: Mensenkind, eet wat gij hier voor u ziet; eet deze rol en ga heen, spreek tot het huis Israels.
2. Toen opende ik mijn mond, en Hij gaf mij die rol te eten.
3. En Hij zeide tot mij: Mensenkind, laat uw buik deze rol die Ik u geef, in zich opnemen en vul er uw binnenste mee. Toen at ik die op, en zij was in mijn mond zoet als honig.
4. Hij zeide tot mij: Mensenkind, ga, begeef u naar het huis Israels en spreek tot hen met mijn woorden.
5. Want gij wordt niet gezonden tot een volk met een onbegrijpelijke spraak en zware tongval, maar tot het huis Israels;
6. niet tot vele volken met een onbegrijpelijke spraak en zware tongval, wier woorden gij niet verstaat. Indien Ik u tot hen zond, zij zouden naar u luisteren.
7. Maar het huis Israels zal naar u niet willen luisteren, omdat zij naar Mij niet willen luisteren, want het gehele huis Israels heeft een hard voorhoofd en een stug hart.
8. Zie, Ik maak uw gezicht even hard als het hunne, en uw voorhoofd even hard als het hunne.
9. Als diamant, harder dan steen, maak Ik uw voorhoofd; vrees hen dan niet en wees niet beangst voor hun blik, want zij zijn een weerspannig geslacht.
10. Hij zeide tot mij: Mensenkind, neem al de woorden die Ik tot u spreken zal, in uw hart op en hoor ze aan met uw oren.
11. Ga, begeef u naar de ballingen, uw volksgenoten, spreek tot hen en zeg hun: Zo zegt de Here HERE; of zij horen dan wel het nalaten.

"Dat boek was zo spannend. Ik heb het verslonden". Zeggen we dat niet als we een boek zeer geboeid achter elkaar hebben uitgelezen? En maken we soms niet over een studiebol de opmerking: die heeft veel letters gegeten? Dan is het visioen van Ezechiël toch niet zo vreemd als het lijkt. Er wordt een hand naar hem uitgestoken. Het is de hand van God. En daarin bevindt zich een boekrol. De Here rolt die voor Ezechiëls ogen uit en zegt: "Mensenkind, eet deze rol." God reikt naar ons met zijn reddende en troostende hand. Hij steekt die naar u en mij uit vol liefde en barmhartigheid. Hij doet dat met name in de zondagse kerkdiensten en bij alle kerkelijke winteractiviteiten, die in deze maand weer van start gaan.

Maar het is geen lege hand. Gods boek rust er in: de bijbel. Wilt u, wil jij, dat je hand in Gods hand rust? Wil je dat veilige vertrouwenwekkende gevoel, dat je wordt vastgehouden? Houd dan zelf de bijbel vast. Maak dat boek tot uw houvast. Door er dagelijks uit te lezen. Door er ook in clubwerk en kringwerk en op catechisatie mee bezig te zijn. Wie de bijbel pakt, heeft de hand van God te pakken. En God Zelf zorgt er voor, dat de bijbel geen gesloten boek voor ons blijft.

In het visioen wordt de boekrol door Hem ontrold. We krijgen er inzage in. Het Woord van God wordt een open boek voor ons. Ja zijn hart wordt dat, want wat de Here schrijft, schrijft Hij met zijn hart. Zo ligt elke zondag de bijbel open op de kansel. Zo ligt die open geslagen op tafel of op schoot. Gods Geest doet een boekje open over Gods heerlijke heilsgeheimen. Onmiddellijk: bij persoonlijke lezing en overdenking. Of middellijk: via de uitleg van een clubleider, een inleider, een predikant.

In het visioen is de boekrol aan beide zijden beschreven, voor en achter. Als God ons eenmaal gaat schrijven, wil Hij zóveel aan ons kwijt, dat een kant(je) niet voldoende is.

Een brief aan een zakenrelatie is meestal kort en krachtig. Maar een brief aan iemand, van wie je houdt, wordt heel uitvoerig. Wat voor correspondentie kunnen verloofde paartjes voeren!

De bijbel is een dikke pil. Dat stoot ons wel eens af. Maar het is een teken van Gods liefde. Daarin stort Hij zijn hele hart voor ons uit. Hij wil heel veel aan ons kwijt. Ook minder plezierige dingen. We lezen, dat in de boekrol geschreven waren "klaagliederen en zuchting en wee". Namelijk over ons gebrek aan wederliefde. Over onze krenking van Gods liefde. Door zonde en ongehoorzaamheid aan zijn geboden. De bijbel is een vreugdevolle liefdesbrief en een tranenbrief, die getuigt van liefdesverdriet. Laten we hem zó lezen deze winter. En goed lezen! Verslinden!

Het mag niet het ene oor in gaan en het andere uit. Het mag geen van buiten geleerd lesje zijn. Gods boodschap moet binnen in ons terecht komen. We moeten haar met eerbied gezegd geestelijk kauwen en inslikken. We moeten haar ons eigen maken. Ze moet één met ons worden. Ze moet in ons vlees en bloed opgaan. We moeten haar innerlijk verwerken.

Mensenkind, eet deze rol. Verslind het Boek der boeken en eet zijn letters. Want dat ganse boek getuigt van de Here Jezus Christus en Hij is het brood des levens. Dat ons voedt, ons sterkt, ons het leven en de krachten geeft om mens van God te zijn, gehoorzamend aan zijn geboden en vertrouwend op zijn beloften. Zo bezien hopen we dat elke kerkelijke bijeenkomst in deze winter een maaltijd is, waarin Gods Woord als geestelijke spijs verorberd wordt. Dat zal ten eerste ons zelf ten goede komen. Het was Ezechiël als honing in de mond, zo zoet. Wat kan het ons goed doen om na de bittere en zure smaak van de harde levenservaringen de zoete smaak van Gods vergevingsgezindheid en barmhartigheid te proeven.

Maar het komt ook anderen ten goede. Wat zegt God in het visioen hierna tot Ezechiël? "Mensenkind, ga heen tot het huis Israëls en spreek mijn woorden." Het evangelie gaat dwars door ons heen om ook weer van ons uit te gaan. We spreken ervan met woorden en sprekende daden. In dit opzicht hebben we allemaal een profetische roeping. Laten het innemen en uitdragen

het hoogste goed dan ‘t edelst van de honing:>br> het Woord van onze Koning.