Lukas 24 : 36 - 49

36. En terwijl zij hierover spraken, stond Hij zelf in hun midden;
37. en zij werden ontzet en verschrikt en meenden een geest te aanschouwen.
38. Doch Hij zeide tot hen: Waarom zijt gij ontsteld en waarom komen er overwegingen op in uw hart?
39. Ziet mijn handen en mijn voeten, dat Ik het zelf ben; betast Mij en ziet, dat een geest geen vlees en beenderen heeft, zoals gij ziet, dat Ik heb.
40. En bij dit woord toonde Hij hun zijn handen en voeten.
41. En toen zij het van blijdschap nog niet geloofden en zich verwonderden, zeide Hij tot hen: Hebt gij hier iets te eten?
42. Zij reikten Hem een stuk van een gebakken vis toe.
43. En Hij nam het en at het voor hun ogen.
44. Hij zeide tot hen: Dit zijn mijn woorden, die Ik tot u sprak, toen Ik nog bij u was, dat alles wat over Mij geschreven staat in de wet van Mozes en de profeten en de psalmen moet vervuld worden.
45. Toen opende Hij hun verstand, zodat zij de Schriften begrepen.
46. En Hij zeide tot hen: Aldus staat er geschreven, dat de Christus moest lijden en ten derden dage opstaan uit de doden,
47. en dat in zijn naam moest gepredikt worden bekering tot vergeving der zonden aan alle volken, te beginnen bij Jeruzalem.
48. Gij zijt getuigen van deze dingen.
49. En zie, Ik doe de belofte mijns Vaders op u komen. Maar gij moet in de stad blijven, totdat gij bekleed wordt met kracht uit den hoge.

Wat hebben de Emmaüsgangers een haast! Snel gingen ze terug naar Jeruzalem om hun belevenissen aan de andere discipelen te vertellen. Wat voor geweldige dingen Jezus onderweg met hen had besproken. En hoe Hij door hen herkend was bij het breken van het brood. En toen zij over deze dingen spraken, stond Jezus Zelf in het midden van hen.

Je kunt nuchter zeggen, dat in deze tekst niet meer dan van een tijdsaanduiding sprake is. Op het moment, dat de discipelen het over Jezus en Zijn opstanding hadden, verscheen Hij aan hen. Toevallig viel dat in de tijd samen. Het trof zo. Maar ik heb toch sterk het gevoel, dat het hier om meer gaat dan om een toevalligheid alleen. Dat er een innerlijke samenhang is tussen het spreken over Jezus en de verschijning van Jezus. Zou Hij Zich vertoond hebben, als ze het niet over Hem hadden gehad? Of komt Hij juist hier en nu, omdat er ruimte voor Zijn verschijning is gekomen in het gesprek van Zijn discipelen?

Ik neig sterk naar het laatste. En dat geeft een bijzonder gewicht aan het spreken over Jezus en Zijn opstanding, ook in deze tijd. Met Pasen horen we in de kerk weer de overbekende verhalen. Het is allemaal oud nieuws voor ons geworden. Feestelijk gestemd gaan we met hoge verwachtingen naar de kerk, maar het valt tegen, want er zijn geen echt nieuwe dingen te horen. De dominees doen hun best om het aloude nieuws toch weer een beetje nieuw te laten klinken en dat maakt vaak een wat kunstmatige indruk. We raken er wat teleurgesteld door.

En toch moet er over gesproken worden, in de kerken en in onze huizen. Toch moeten we het met elkaar weer hebben over het geweldige feit van de opstanding van de Here Jezus Christus. Want dat bezig zijn met het aloude en zo bekende Paasevangelie houdt ondanks alles een rijke belofte in. Dat Jezus zich namelijk op zulke momenten aan ons openbaart. Dat Hij Zich zichtbaar maakt in ons hart en in ons leven in al Zijn heerlijkheid en liefde. Als een geweldige verrassing, als zuivere genade, maar toch ook weer niet puur toevallig omdat we het over Hem hadden. Zoals God zich niet ontfermt om ons gebed, maar wel op ons gebed, zo verschijnt Jezus aan ons. Niet op grond van, maar wel door middel van het gesprek over Hem.

Het zal natuurlijk geen verschijning zijn, zoals de discipelen ten deel viel. Dat was een uniek gebeuren, dat alleen maar plaats kon vinden in de korte tussentijd tussen opstanding en hemelvaart. Maar toch zullen we ervaren, zien met het oog van het geloof, dat Hij als de Levende Koning in ons midden is. Door Woord en Geest gaat Zijn verschijning oplichten. We voelen de gloed van Zijn liefde. De warmte van Zijn troost. We horen de raad, die Hij ons geeft. We bemerken de kracht, waarmee Hij ons vernieuwt. Het perspectief, dat Hij biedt. De hoop, die Hij geeft.

Laten we met elkaar maar veel over Jezus spreken. De gekruisigde en de opgestane. Dan zal Hij ook werkelijk in ons midden zijn. De centrale figuur, waar we als christenen afzonderlijk en als christelijke gemeente met elkaar alles van mogen verwachten. We wensen elkaar een Paasfeest toe en we wensen elkaar als gemeente en nieuwe predikant een tijd toe, waarin Jezus als de opgestane Koning in ons midden staat. Dan zullen we samen, wat er in de toekomst ook gebeurt, de vrede ontvangen, waarmee Jezus bij Zijn verschijning Zijn discipelen begroette: vrede zij u!