Lukas 19 : 5

Zichzelf uitnodigen

"Zacheüs, kom vlug naar beneden, want heden moet Ik in uw huis vertoeven. "

We zijn allemaal gesteld op onze privacy. Veel meer dan vroeger. Toen vielen de huisdeuren niet automatisch in het slot en kende men geen deurbellen. Buren en familieleden liepen in en uit. De bakker of kruidenier had nauwelijks "vollek" geroepen of hij stond al in je woonkeuken. Tegenwoordig handelen we zoveel mogelijk bij de deur af. Alleen de beste vrienden komen binnen. We willen geen vreemde pottenkijkers in ons huis. Hoe wij in ons gewone, huiselijke doen zijn, hoe wij ons zelf zijn als we onze maatschappelijke rollen en gezichten hebben afgelegd, dat gaat niet iedereen aan. En ook: wat wij diep in ons hart denken en voelen, welke blijdschap en welk verdriet, welke vragen en zorgen daar huizen, daar heeft een ander niets mee te maken. Op dat gebied willen we helemaal geen pottenkijkers. Reden waarom veel gemeenteleden - niet alleen randkerkelijke, maar zelfs vrij meelevende - huisbezoek niet op prijs stellen. Maar zo zijn we vaak wel erg eenzaam. We hebben weinig mensen om onze gevoelens mee te delen, om ons hart bij te luchten, om ons in onze zorgen en frustraties heilzaam nabij te zijn.

Zacheüs moet ook een eenzame man zijn geweest. Hij was tollenaar. Hij inde de belasting voor de Romeinse overheersers. Wie gaat er nu met zo'n geldklopper en landverrader om? Zijn deur loop je toch voorbij? Hij heeft zich mogelijk lang groot gehouden. Tegenover anderen en zichzelf. Maar waarschijnlijk is hij in zijn uit hebzucht zelf gekozen isolement toch geestelijk vastgelopen. Want Hij wil met alle geweld Jezus zien. De rabbi, van wie bekend is, dat Hij om iedereen geeft. Omdat Zacheüs klein van postuur is, klimt hij zelfs in een vijgenboom. Zo kan hij ook alles zien zonder zelf gezien te worden.

Maar Jezus ziet hem wel! Hij kijkt omhoog en zegt: Zacheüs, kom vlug naar beneden, want heden moet Ik in uw huis vertoeven. Jezus nodigt zichzelf vrijpostig uit in ons huis. Hij is de opdringerige indringer, die voor onze privacy geen halt houdt. Hij wil dáár wezen, waar wij geen rol meer spelen, maar we ons zelf zijn. In onze kleinheid. In onze eenzaamheid. In onze vragen en zorgen. In onze gewetensnood en schuld. Daar valt Hij met de deur in huis. Hij smeedt het ijzer nu het heet is. Heden! En Hij kan ook niet anders. Ik moet! Daar zit de drang van zijn liefde en goedheid achter. Het is ook een goddelijk moeten. De drang van Gods liefde en goedheid zit er achter. Hij moet en zal ons bevrijden van onze verstikkende eenzaamheid, van ons stil verdriet, van onze gebondenheid aan verkeerde dingen. Hij moet en zal reddend orde op zaken in ons levenshuis komen stellen.

Een vreemde in ons huis, dat stellen we niet zo op prijs. Je kunt jezelf niet meer zijn op de enige plaats, waar je nog jezelf kon wezen. Maar bij deze Vreemdeling van Galilea ligt het anders. Bij Hem kunnen we wel ons zelf zijn. Bij Hem kunnen we ons zelf geven en ons zelf laten gaan. Bij Hem kunnen we onze maskers afleggen. Bij Hem hoeven we ons zelf niet groot te houden. Hij komt met zijn liefde, zijn geborgenheid, zijn totale aanvaarding, zijn begrip en erbarmen ons huis binnen. Om ons te redden. Om ons een nieuw leven te schenken. Om ons van kwade banden en van het zelf gekozen isolement bevrijden. Huisbezoek en inwoning van deze Jezus is het beste, dat je kunt overkomen.

Zacheüs haastte zich dan ook en ontving Jezus met blijdschap. De ban was gebroken. Zijn vastgelopen en zondig leven was hij kwijt. Zijn eenzaamheid was opgeheven. De benauwende hardheid, kilte en zelfverachting in zijn hart weken voor vreugde. En het was niet goedkoop en vrijblijvend. Want hij beloofde veel van zijn op een minne manier verdiende geld aan de armen te geven. En Jezus zei later: Heden is aan dit huis redding geschonken.

Er wordt bij ons aangebeld. Er staat een Vreemde voor onze deur. Hij zegt: Ik moet heden in uw huis zijn. Zalig zijn we, als we open doen.