2 Korinthe 2 : 14 - 17

14. En Gode zij dank, Die ons allen tijd doet triomferen in Christus, en den reuk Zijner kennis door ons openbaar maakt in alle plaatsen.
15. Want wij zijn Gode een goede reuk van Christus, in degenen, die zalig worden, en in degenen, die verloren gaan;
16. Dezen wel een reuk des doods ten dode; maar genen een reuk des levens ten leven. En wie is tot deze dingen bekwaam?
17. Want wij dragen niet, gelijk velen, het Woord Gods te koop, maar als uit oprechtheid, maar als uit God, in de tegenwoordigheid Gods, spreken wij het in Christus.

"Wat stink je naar de rook", zei mijn vrouw, toen ik thuis kwam van een vergadering, waarop de sigarettenmist het uitzicht had belemmerd. Maar na een bad met heerlijk ruikend badschuim rook ik anders. Ik bedoel maar: het is niet onbelangrijk welke geur wij verspreiden.

En zo is het ook in figuurlijke zin. Wat gaat er van ons uit? Wat dragen wij uit? Wat proberen wij op anderen over te brengen?

Het was Paulus' lust en leven om de blijde boodschap van Gods verlossing door de Here Jezus aan anderen door te geven. Hij wilde de goede reuk van Christus verspreiden.

Willen wij dat ook? Zijn wij wervende, getuigende christenen, met woord en daad? Stralen wij in onze hele levenswandel iets uit, waarin anderen onze band met Christus herkennen? Want daar zijn we toch allemaal toe geroepen, niet alleen een ouderling of een lid van de evangelisatiecommissie.

Toch gaat dat niet vanzelf. We ruiken pas lekker, als we ons met een goede odeur hebben besproeid. Zoals men in Paulus' tijd pas lekker rook als men zich met goede zalfolie had ingesmeerd. Zo kunnen we pas een goede reuk van Christus verspreiden, als we doordrenkt zijn van Gods Woord en overgoten met de zalf van Gods Geest. Het kan alleen maar Gode, dat wil zeggen: door middel van God, die ons door zijn Woord en Geest met Christus verbonden heeft met banden van geloof, hoop en liefde. Het is de reuk van Christus, dus we zullen een nauwe, levende gemeenschap met Hem moeten kennen. Met voortdurende bekering. Met groeiende gehoorzaamheid en groeiend vertrouwen. Je kunt een flesje reukwater aan een ander kado geven, maar zo vindt de verbreiding van het evangelie niet plaats. Je moet er zelf helemaal naar ruiken. En dat is nogal wat!

Maar als dat zo is, dan verspreiden ook wij een goede reuk van Christus. En weet u, wat zo bemoedigend is? Een sterke geur dringt overal doorheen. Onzichtbaar. Stil en verborgen. Maar ook onweerstaanbaar. Geen deur kan het tegenhouden. Het vindt door allerlei naden en kieren zijn weg.

Zo doet ook het evangelie, dat wij uitdragen met onze woorden en uitstralen met onze daden, zijn werk. Op onopvallende en verborgen manier. Zonder dat wij het duidelijk bemerken en voordat anderen, op wie het inwerkt, dat goed en wel beseffen. Maar het weet zich te verspreiden!

De zonde zorgt voor bedwelmende walm en verstikkende stank in deze wereld. Bij de ergste uitspattingen van de zonde of de gruwelijkste gevolgen van de zonde wordt de adem je afgesneden of word je onpasselijk. Wat een zegen, als wij de goede reuk van Christus mogen verspreiden, waardoor de bedorven lucht van de zonde wordt verjaagd. Wat een opdracht ook om dat te doen!

Alleen gebiedt de eerlijkheid te zeggen, dat deze verspreiding tweeërlei uitwerking heeft. Er zijn er niet alleen, die de goede reuk van Christus met genot en vreugde opsnuiven. Er zijn er ook, die er de neus bij dicht knijpen, omdat die reuk te zwaar voor hen is en hen tegenstaat. "Want wij zijn Gode een goede reuk van Christus, bij hen, die zalig worden en bij hen die verloren gaan. Voor dezen wel een reuk des doods ten dode, maar voor genen een reuk des levens ten leven." Voor de een is het evangelie ademscheppend. Hij leeft er van op. Hij krijgt meer lucht. Hij gaat pas echt leven. En dat is een leven, dat de dood trotseert. Voor de ander is het evangelie letterlijk adembenemend. Hij kan er niet in leven, omdat hij zijn schuld niet wil erkennen en zijn leven niet aan Christus wil overgeven. Hij zal omkomen. Het is een huiveringwekkend idee, dat de reuk van Christus, door ons verspreid, zulke gevolgen heeft. Eeuwig wel of eeuwig wee. Maar eeuwig wee is eigen schuld. En eeuwig wel is Gods bedoeling. Daarom blijft het onze taak om de goede reuk van Christus te verspreiden. Gode. Dat wil ook zeggen: tot eer van God. Ik hoop, dat iemand, die met ons in contact komt, zegt: wat ruik ik? lets van Christus! Van zijn liefde, zijn barmhartigheid, zijn rechtvaardigheid. lets van de blijdschap, de troost, de hoop, die Hij schenkt. Ik wil ook zo ruiken!