1 Petrus 2 : 5

Levende stenen

En laat u ook zelf als levende stenen gebruiken...

U hebt vast wel eens van Livingstone gehoord. De bekende ontdekkingsreiziger. Hij maakte verschillende tochten door Afrika. Wat moet hij een prachtige ongerepte natuur hebben gezien. Wat moet hij een avonturen hebben beleefd in de ontmoeting met de inheemse bevolking. Want uiteindelijk ging het hem daarom. Livingstone was immers zendeling. Hij wilde de donkere medemensen daar van de Here Jezus vertellen. Zo wilde hij zijn steentje bijdragen aan de opbouw en uitbouw van Gods kerk. En daarmee deed hij zijn naam eer aan. Hij was een living stone. Een levende steen.

Nu hoeven we niet allemaal zendeling te wezen in onherbergzame streken om toch op onze eigen plaats en manier ook living stones, levende stenen, te zijn voor de bouw van Gods gemeente. En Petrus wekt ons daartoe op. "Laat u ook zelf als levende stenen gebruiken voor de bouw van een geestelijk huis."

We horen in de wijze, waarop hij dat doet de actieve en de passieve kant.

Allereerst de actieve. 't Is een bevel om iets te gaan doen. Er moet wat uit onze handen komen. We mogen geen dode, maar levende stenen zijn. 't Is belangrijk, dat we in onze gemeente denken, praten, doen met elkaar.

Maar daar is ten tweede de passieve kant. Niet wij doen het in wezen, maar God doet het aan ons. We worden gebouwd. Al zijn we de levende stenen, we zijn toch niet meer dan stenen in de handen van de grote hemelse metselaar. Zelf metselen is er niet bij. 't Lijkt voor ons beperkt verstand niet te combineren en toch gaat het in het geestelijk leven samen: mensen bouwen de gemeente van God op. God bouwt Zijn gemeente met mensen op. Met passiviteit alleen, onder het mom van: "God moet het doen, wij kunnen het zelf niet", lijk je wel stichtelijk in de zin van vroom, maar ben je niet echt stichtelijk, want dat betekent letterlijk opbouwend. En met menselijke activiteit alleen, bouwt een mens zo gauw aan zijn eigen menselijk belang, zijn eer, zijn goede naam, bouwt hij aan zijn eigen huis en niet aan Gods huis.

Laat u ook zelf als levende stenen gebruiken. Ook zelf. Wie is dan nog meer zo'n levende steen? De Here Jezus Christus. Hij is de eerste en belangrijkste steen, de funderende en dragende steen. De hoeksteen, waarop alle andere stenen rusten en waarnaar alle andere stenen zich voegen. Want bouwen doe je niet schots en scheef. Dan blijft het gebouw niet lang staan. Je zet lijnen uit, horizontaal en verticaal, vanuit een hart, een middelpunt. En zo bouw je. Langs die lijn. En dat hart, dat middelpunt is Christus. En komt tot Hem, de levende steen, door de mensen wel verworpen, maar bij God uitverkoren en kostbaar.

Alle kerkelijk opbouwwerk is, als het goed is, een voortdurend komen tot Hem. De lijnen van ons leven en van ons gemeente - zijn met elkaar uitzetten vanuit Hem. Ons voegen naar Hem. Die tot ons heil liet zien, wat liefde is, barmhartigheid, rechtvaardigheid, opofferingsgezindheid. Om vervlakking en verslapping in het kerkelijk opbouwwerk tegen te gaan, moet eigenlijk steeds weer de onderste steen boven. Christus moet centraal staan.

En 't is de bedoeling, dat we ons als levende stenen laten gebruiken voor de bouw van een geestelijk huis. De kerk hoort niet een gevangenis te zijn, waarin men zich opgesloten voelt en waaruit men zo gauw mogelijk wil uitbreken. De kerk hoort niet een schouwburg te zijn, waar men eens per week de one-man-show van een dominee bezoekt en meer niet. De kerk hoort niet een parlementsgebouw te zijn, waar leden van diverse partijen in een soort babylonische spraakverwarring elkaar vliegen proberen af te vangen. Maar een geestelijk huis. Waarin je jezelf kunt zijn en je je voor elkaar niet hoeft te schamen. Waarin je elkaar vertrouwt. Een huis, dat bescherming biedt in de noden van het leven. Een huis, waarin liefde en warmte heersen, gezelligheid en rust. Een huis, waarin je steeds geestelijk voedsel ontvangt, brood voor het hart. Zijn we zo'n huis met elkaar?