Psalm 103 : 15

Als het gras

Het gebeurt vaak in mei in Israël. Het gras is fris en groen. Vooral ’s morgens na het verdampen van de nachtelijke dauw. Daartussen zie je prachtige kleuren van bloeiende bloemen. Moeder aarde is met een schitterende deken bedekt.

Maar dan gaat de sirocco waaien. De zuidelijke woestijnwind, kurkdroog en gloeiend heet. Die geen wolkje meevoert, zodat de zon de hele dag genadeloos brandt. Bedenk ook dat door de rotsachtige bodem de wortels niet diep in de aarde kunnen doordringen. Dan is ’s avonds slechts één dorre bruinrode vlakte te zien. Alles dood, in één dag.

Zo is het ook met ons mensen. De sterveling – zijn dagen zijn als het gras. De mens in zijn zwakheid, broosheid, vergankelijkheid. Een graspolletje, een bloempje. Snel verdord. Het coronavirus drukt ons weer extra met de neus op dat feit. Ons allemaal. Dè sterveling, dè mens, schrijft de dichter David. Daar vallen we allemaal onder. Niet de ouderen alleen. Maar als ouderen zijn we wel extra zwak en kwetsbaar.

We moeten niet alleen maar aan de kortstondigheid en broosheid van het leven denken. We mogen ook aan de schoonheid en hoge waarde ervan denken. Zo schoon als een bloem op het veld is. Zo waardevol als gras is voor vee. Zo is het door God geschonken leven van ons. En het is en blijft onze dure plicht om er iets moois en waardevols van te maken, zo lang mogelijk, tot eer van onze Schepper. Dat vraagt dagelijkse bekering.

Maar eens gaat ook bij ons de sirocco waaien. En dat is zelfs Gods oordeel over alles waarin ons leven niet mooi en waardevol was en is. Jesaja schrijft immers: Het gras verdort, de bloem valt af, als de Geest van de Here erover blaast. En als in Psalm 90 ditzelfde beeld van het gras wordt gebruikt, volgt er direct op: Want wij vergaan door Uw toorn, door Uw grimmigheid worden wij door schrik overmand. De dood hoort bij het leven, maar wel alleen bij dit onvolmaakte leven. Het is het loon van de zonde (Rom. 6).

En toch is daar altijd weer het grote ‘maar’. Maar de goedertierenheid van de Here is van eeuwigheid tot eeuwigheid over wie Hem vrezen. Gods trouw, goedheid en onverdiende liefde gaan door voor wie met diep ontzag op Hem vertrouwen. Niet alleen zijn wij door Hem geschapen en weet Hij dus dat wij stof zijn. Maar zijn toorn duurt niet voor altijd. Hij straft ons niet naar onze zonden, vergeldt ons niet naar onze schuld. Zo hoog de hemel is boven de aarde welft zich zijn trouw. Zo ver het oosten is van het westen verwijdert Hij ons van onze zonden.

Dank zij Jezus Christus, die voor ons de verzengende hitte van Gods toorn droeg aan het kruis van Golgotha. Op Goede Vrijdag. En die op Pasen zo de dood overwonnen bleek te hebben.

Daarom gaat Gods goedheid over de dood heen. En is die van eeuwigheid tot eeuwigheid over wie Hem vrezen.

Wat een rijke boodschap, juist als het coronavirus nog dreigt, dodelijk dreigt, met name voor ouderen, zwakker en vaak met wat heet ‘onderliggende kwalen’. Wat een troost.

Je kunt er alleen maar op reageren met de eerste en de laatste woorden van onze psalm: Loof de Here, mijn ziel!