Johannes 20 : 19

Gesloten deuren

.. en toen de deuren gesloten waren, kwam Jezus...

De grote filosoof van deze eeuw, Jean Paul Sartre, heeft een toneelstuk geschreven met de titel: “Huis clos”. Gesloten deuren. En wie diep over het leven nadenkt, loopt inderdaad tegen gesloten deuren aan. De werkelijkheid om ons heen kunnen wij niet begrijpen. Ze zit vol geheimen. Je zou wel achter het 'waarom' van alles willen komen, vooral het 'waarom' van zoveel leed, maar je stoot je neus tegen een gesloten deur.

Ook de medemens is zo'n raadsel. We proberen elkaar te begrijpen, lief te hebben, de diepste gevoelens te delen. Maar de ander blijft de ander en houdt zijn eigen geheim. Dat blijkt vooral, als hij dingen doet en zegt, waar je niet kunt inkomen. Je loopt tegen een gesloten deur aan.

Overigens is die deur ook vaak van jouw kant gesloten. Je hebt in je hart je eigen wereldje, je emoties, begeertes, vragen, angsten. Je dreigt je zelf daarin op te sluiten. Het geeft een diepe eenzaamheid. Maar je bent niet in staat daaruit te breken. Of je bent niet bij machte je open te stellen voor wie oprechte belangstelling en liefde voor je heeft. Je hart heeft een gesloten deur.

Verder hebben de natuurwetenschappen voor een gesloten wereldbeeld gezorgd. Er zijn tekenen dat we daaruit willen breken, maar nog steeds gelooft de doorsnee moderne mens alleen in het zichtbare en meetbare: dat, wat door wetenschappelijke onderzoeken is geconstateerd en bewezen. Al het andere is onzin, bedrog, bijgeloof. Er is geen plaats voor het wonder, voor de onzichtbare wereld, die achter de zichtbare schuil gaat. Er is geen plaats voor geestelijke dingen, voor God. Komt daar niet het algemene levensgevoel vandaan, dat ook de hemel een gesloten deur heeft?

Nu zaten de discipelen van de Here Jezus na de opstanding ook achter gesloten deuren. Uit vrees voor de Joden, zo staat erbij. Die hadden Jezus gekruisigd. Dan is het logisch, dat zijn volgelingen ook niets goeds van hen te verwachten hebben. Ondanks de opstanding redeneerden ook de discipelen nog steeds volgens de wetten van deze wereld. De wetten van haat bij de een en angst bij de ander. Van achtervolgen door de een en je verbergen en opsluiten door de ander.

Maar Jezus breekt daar dwars door heen. En toen de deuren gesloten waren, kwam Jezus. Hij dringt op wonderlijke wijze van buiten af door gesloten deuren naar binnen. Door een gesloten raadselachtig levenslot. Door een gesloten wetenschappelijk wereldbeeld. Door een gesloten vreesachtig hart.

Geen deur is er zo dicht als die van het graf en de dood. Niet alleen in de ogen van de moderne mens, maar ook in de ogen van de toenmalige mensen. En toch heeft Hij die op Pasen opengebroken. Dat is het bewijs, dat er geen enkele deur meer 'veilig' voor Hem is. Hij gaat dwars door alles heen. Nee, Hij komt dwars door alles heen. Hij, de verpersoonlijking van Gods liefde, Gods vergeving, Gods trouw, Gods verlossing, komt dwars door alle voor ons gevoel zo gesloten deuren naar ons toe. Hij dringt zelfs door de gesloten deur van ons hart binnen. En geeft vrede. Zoals Hij, tot zijn discipelen gekomen en in hun midden staande, tot hen zei: Vrede zij u! Dat is een vrede met God, die zo ver weg en onbereikbaar scheen. Dat is een vrede met je levenslot, dat zo hard en meedogenloos scheen. Dat is een vrede met de naaste, die zo vreemd en vijandig scheen. De vrede Gods, die alle verstand te boven gaat, dringt dan dank zij de opgestane Zaligmaker, dwars door alle mogelijke dichte deuren je hart binnen. Ik hoop, dat u met de discipelen van dit wonderlijke gebeuren van Paasfeest getuigen mag. En toen bij mij alle deuren gesloten waren, toen kwam Jezus. En ik brak helemaal open. Vol onbevreesdheid. Vol vrede. 't Werd bij mij Pasen! Dan staan daarna heus niet alle deuren wagenwijd open. Maar één ding kan ons nooit meer worden ontnomen. Het geloof, dat er doorkomen aan is