Johannes 13 : 35

Liefde onder elkaar

“Hieraan zullen allen weten, dat gij discipelen van Mij zijt, indien gij liefde hebt onder elkander.”

We zijn weer in de lijdensweken. Dan denken we erover na, dat de Here Jezus ons liefgehad heeft tot het einde. Tot de laatste druppel bloed. Tot de laatste zucht. Tot de laatste pijn en vernedering. Tot Hij alles gegeven had om zondige mensen van hun schuld te bevrijden en met zijn Vader te verzoenen.

Je raakt over die liefde niet uit gedacht. Je kunt er alleen maar stil en verlegen van worden. Dat iemand, nee dat God Zelf zoveel voor ons heeft over gehad. En dat je op grond van dat sterven elke dag mag leven. Vrij en blij en met een schone lei.

Als we dit heerlijke evangelie in deze tijd opnieuw leren, dan kun je onmogelijk een leerling op afstand blijven, die het wel koel in zijn verstand opslaat, maar niet ter harte neemt. Want er wordt geen wiskundige formule op het bord gezet, maar er wordt ons een kruis voor ogen gehouden, de door God gevonden formule om tegelijk rechtvaardig en barmhartig te kunnen zijn tot ons behoud. Als het goed is, grijpt deze leerstof je aan tot in het diepst van je ziel. Zo discipel, leerling van Jezus zijn, is heel ingrijpend en alles bepalend. Het moet gewoon ook liefde tot elkaar tot gevolg hebben. Is dat niet zo, dan zijn we geen echte leerlingen, hebben we Jezus’ les nog niet begrepen.

Bij de ene leerstof is de invloed van de leermeester op de leerling veel groter dan bij de andere. Het maakt niet zoveel uit van wie je wiskunde krijgt. De formules en berekeningen blijven hetzelfde. Maar leer je schilderen of een muziekinstrument bespelen, dan is de persoonlijke inbreng van de leraar veel groter. Dan krijg je verschillende scholen. Kenners kunnen zien of horen bij wie je les hebt gehad. Wanneer we echt leerling van Jezus zijn, dan moet zijn persoonlijke invloed te merken zijn. Namelijk aan de liefde onder elkaar en aan de kwaliteit van die liefde. Dat we elkaar liefhebben gelijk Hij ons heeft liefgehad. Met een liefde, die alles geeft en er niet op uit is iets terug te ontvangen. Met een liefde zonder egoïsme, eigenbelang, genotzucht. Met een liefde vol trouw, barmhartigheid, opofferingsgezindheid. Met alle geduld. Alle verdraagzaamheid. Alle incasseringsvermogen.

Toch anders dan zoals men elkaar in de wereld liefheeft. Want dan is het meer: voor wat hoort wat. De ene dienst is de andere waard. Behaag jij mij, dan behaag ik jou. Nee, de liefde van Jezus’ discipelen onder elkaar zal daar opvallend van afwijken. Zal overvloediger zijn. Zal echt lijken op de unieke liefde tot het einde, die Jezus heeft gekend.

Dat geeft een geweldige band. Dan voel je je thuis bij elkaar. Dan kun je bij elkaar jezelf zijn. Dan hoef je je voor elkaar niet groter of beter of vromer te houden dan je bent. Dan kun je bij elkaar foeteren, uithuilen.

Maar denk niet, dat je dan met elkaar een knus, in zichzelf gekeerd en gesloten groepje vormt. Die warmte straal je dan automatisch en onbedoeld ook uit naar buiten toe.

En daardoor word je als discipelen van Jezus herkenbaar. “Hieraan zullen allen weten, dat gij discipelen van Mij zijt, indien gij liefde hebt onder elkander.” Wij zouden aan andere dingen denken, waaraan het te zien en te horen is. Aan onze gang naar de kerk op zondag. Aan de meningen die wij in de gesprekken verkondigen. Aan de evangelisatiebladen die we verspreiden. Of aan de indrukwekkende bekeringsgeschiedenis die we te vertellen hebben. Toch zijn dat niet de sterkste bewijzen van ons discipelschap. Ze kunnen nog altijd slechts schone schijn zijn. Het beste bewijs is de liefde, die de vuurproef doorstaat. De liefde onder elkaar, ook als we elkaar niet zo liggen, we niet altijd hetzelfde denken, we elkaar wel eens irriteren. De liefde, die gelijkt op Jezus’ liefde tot ons. Een liefde tot het einde. Een liefde.., eindeloos!

Openingswoord op de jaarlijkse contactavond van alle medewerkers in de hervormde gemeente van Krimpen aan de Lek in 1989