Lukas 24 : 32

Brandende harten

En zij zeiden tot elkander: Was ons hart niet brandende in ons, terwijl Hij onderweg tot ons sprak en ons de Schriften opende?

In onze verworden cultuur zullen tallozen zich bij brandende harten zaken voorstellen, die niet zo fraai zijn. Het lijkt hun de titel van een realistische roman of film, waarin het over figuren gaat van wie de harten branden van hartstocht en zingenot. En velen hebben helaas een hart, dat bovenal brandt van dat soort lage begeertes.

Maar er zijn meer zaken, waardoor ons hart in vuur en vlam kan raken. Je kunt brandend nieuwsgierig zijn. Je kunt branden van verlangen naar luxe en bezit. Je kunt vurig ijveren voor een eervolle positie en waardering van de gemeenschap. Je kunt warm lopen voor je hobby. Waar wordt uw hart door in gloed gezet?

En is ons hart brandende als de Schriften worden geopend? De grote onkerkelijke massa wordt daar geen graadje warmer van. Maar hoe is het met ons, die toch op een of andere wijze bij de kerk willen behoren en misschien heel trouw ter kerke gaan? Worden we daar door heilig vuur aangestoken, wanneer ons Gods Woord wordt verkondigd? Kan ook thuis het lezen en overdenken van dat Woord ons in vuur en vlam zetten? Of moeten we klagen, dat onze harten op dit punt van het geloof in God en de liefde tot God kil en doods zijn? Dat we er niet koud van worden, maar ook niet heet?

Verkeren ook veel gemeentes niet in een toestand, waar weinig warmte en geestdrift van uit gaat? Als het er warmpjes toegaat, is het meestal om een kerkelijke twist met hete hoofden, maar koude harten.

De Emmaüsgangers hadden harten vol droefheid. Ze spraken over al het nare, dat in Jeruzalem gebeurd was: de kruisiging van hun Meester. Dan voegt zich iemand bij hen, aan wie ze het ook vertellen. En deze noemt hen onverstandig en traag van hart, omdat ze niet geloven, wat al in de Schriften voorzegd was: de Christus moest lijden en zo in Zijn heerlijkheid ingaan. Hij legt hun alles uit wat in de Schriften van Hem geschreven was. Bij de maaltijd herkennen ze Hem als de opgestane Christus Zelf. En toen Hij verdwenen was, zeiden ze tot elkaar: was ons hart niet brandende in ons, terwijl Hij ons de Schriften opende?

Mensen worden gered en God wordt verheerlijkt als onder de verkondiging van het Woord de Schriften echt opengaan. Als onbekende en overbekende gedeeltes voor ons gaan leven, duidelijk worden, een concrete boodschap blijken te bevatten. Als de grootheid van God wordt ontvouwd, de grootheid van zijn recht, zijn macht, zijn liefde. Als Christus als Verlosser op boeiende en uitnodigende wijze voor ogen wordt geschilderd. En als daardoor de vonk op mensenharten overslaat. En die gaan branden. Branden van schaamte over zonde en ongeloof. Maar ook branden van hoop op verlossing. Branden van liefde tot de Heiland. Branden van blijdschap. Branden van ijver om Gods wil te doen. Branden van verlangen om steeds meer over Gods Woord te horen.

Dit heerlijke wonder gebeurt nog steeds. Het komt niet door onze manier van luisteren. Het komt niet door ons spreken. Het komt door de kracht en de Geest van de opgestane Christus. De levende Koning, die op de Paasmorgen is opgestaan, doet mensen opstaan in een nieuw leven door Zijn Woord. Het doet er niet toe, wie dat Woord brengt. Voorgangers mogen niet meer zijn dan anonieme voorbijgangers. Wanneer de Schriften opengaan en de harten gaan branden, dan wordt in en achter hun gebrekkige woorden de grote Woordvoerder herkend. Wat geweldig als jonge of oude harten in vuur en vlam worden gezet, door Hem en voor Hem. Dat vuur zal nooit meer uitdoven, al smeult het wel eens onder de as van aanvechtingen en verslappingen in ons geloofsleven. Dat vuur houdt ons warm, geeft ons een warme liefde voor God en de medemens. Dat vuur doet ons soms gloeien van enthousiasme voor de Here en zijn dienst. Zalig de mens met een brandend hart, als de Schriften worden geopend.