Handelingen 17 : 30 - 34

30. God slaat echter geen acht op de tijd waarin men hem niet kende, maar roept nu overal de mensen op om een nieuw leven te beginnen,
31. want hij heeft bepaald dat er een dag komt waarop hij een rechtvaardig oordeel over de mensheid zal laten vellen door een man die hij voor dat doel heeft aangewezen. Het bewijs dat het om deze man gaat, heeft hij geleverd door hem uit de dood te doen opstaan.’
32. Toen ze hoorden van een opstanding van de doden dreven sommigen daar de spot mee, terwijl anderen zeiden: ‘Daarover moet u ons een andere keer nog maar eens vertellen.’
33. Zo vertrok Paulus uit hun midden.
34. Toch sloten enkelen zich bij hem aan en aanvaardden het geloof, onder wie ook een Areopagiet, Dionysius, een vrouw die Damaris heette en nog een aantal anderen.

Onlangs las ik vóór de avondmaaltijd nog even uit de krant. Dat stemde me niet vrolijk. Het is oorlog in Oekraïne en in Afrikaanse landen. Er zijn hittegolven, overstromingen en zwaardere orkanen door de opwarming van de aarde. Miljoenen vluchtelingen leven in erbarmelijk omstandigheden. Onze economie – in wezen gebaseerd op menselijke hebzucht en genotzucht - dreigt vast te lopen, met toename van de armoede.

Na diezelfde maaltijd lazen mijn vrouw en ik uit Handelingen 17. Paulus zegt daar in Athene op de Areopagus: “God dan verkondigt, met voorbijzien van de tijden van de onwetendheid, nu overal aan alle mensen, dat zij zich moeten bekeren”.

Het is overduidelijk waar zowel in de oorspronkelijke Griekse taal als in de Nederlandse vertaling de nadruk ligt: nu, overal, aan alle mensen.

Er is bekering nodig. Letterlijk in het Grieks: een omkeer in je geest, dus in je complete denken, voelen en willen.

We weten om wat voor omslag het hier gaat. Ons “ik” moet als drijfveer van al ons doen en laten plaats maken voor God en zijn komende Rijk van vrede en gerechtigheid. Ons “ik” moet niet meer leven, maar Christus moet in ons leven. Zijn denken, willen, spreken, handelen, vol liefde, barmhartigheid en rechtvaardigheid, moet in onze omstandigheden de onze worden.

Dat geeft een gevoel van beklemming en machteloosheid. Want willen we dit wel? En hoe fanatiek we het ook zouden willen, het lukt ons niet.

Tot troost: God zegt ons toe dat Zijn Geest het in ons doen zal. En die Geest doet het soms in grote sprongen maar vaak bij stukjes en beetjes. En op aarde zal het nooit volmaakt af zijn.

Niettemin hoort daar van onze kant bij dat we ons er voor durven open stellen: voor die bekering. Angst, dat we van ons oude leven steeds meer verliezen en dat ons veranderen bij anderen gaat opvallen, moet niet overheersen.

Het moet echt gebeuren! Zelfs: nu, overal, bij iedereen. Zo ernstig en alomvattend is het evangelie van de Here Jezus Christus. Gebeurt het niet, dan blijven we elke dag over allerlei onheil en onrecht in de krant lezen. Dan blijft het wereldwijd kommer en kwel op deze aarde, wordt het van kwaad tot erger.

Eén ding blijft echter wel overeind. Er komt een nieuwe hemel en aarde. God laat niet los wat Hij begon toen Hij alles schiep. Wie zullen er op die nieuwe, zuivere, vreugde gevende aarde wonen? En zullen wij erbij zijn? Ja! Dat mogen we geloven! Want Jezus heeft de wereld verlost.

Maar dat vraag wel bekering. Nu, overal, iedereen.